Három férfi kis debreceni karácsonyi időutazása
Szerző: Szénási Miklós | szenasi.miklos@dehir.hu Közzétéve: 2016.12.25. 08:38 | Frissítve: 2016.12.25. 08:41
Debrecen – A kávézóban pont volt szabad asztal. Az egyik székre ledobálták a kabátokat, a fő helyet pedig megtartották az öregnek. Jegyzet.
Az öreg pár percet késett. Ebben a karácsony előtti őrületes forgalomban ezen nem csodálkoztak: ők is megcsúsztak kissé, akkor gördültek be a parkolóba, amikor már fent kellett volna ülniük a könyvesbolti kávézóban. Az első szinten nem is próbálkoztak leállni, nem volt hely a másodikon sem, végül a harmadikon sikerült kiszúrni egyet, ahova ezzel a kocsival még be lehetett tolatni úgy, hogy ki is tudjanak szállni.
A kávézóban viszont pont volt szabad asztal. Az egyik székre ledobálták a kabátokat, a fő helyet pedig megtartották az öregnek, aki ekkor érkezett.
- Összefutottam egy festő barátommal – szabadkozott.
- Mit kérsz? Hadd hívjunk meg most mi – vetették fel a fiatalabb férfiak, de az öreg határozottan tiltakozott.
- Majd ha ti is annyit kerestek, barátaim, mint én, akkor lehet róla szó, addig azonban nem – mosolygott, s elmesélte a régi történetet, amit mindnyájan ismertek. Ez volt a szokása, ragaszkodott hozzá, hogy adják meg a módját. Mikor festő és galériás barátjával találkozott, akkor sem hagyta meghívni magát.
- Bár egyszer a galériásnak sikerült, mert tudta, mit szoktam inni, és mire odaértem, megrendelte, kifizette, de a festőnek ez sohasem sikerült az elmúlt húsz évben. Viszont – tette hozzá –, egy italnál többet sosem rendeltem neki. Mert olyan, hogy egy pohár bor, nem létezik számára. Kettő, három, négy, vagy több igen. Azt viszont én nem támogatom – és továbbra is mosolygott.
A könyvesboltban jó nagy volt a forgalom, de ez nem zavarta a három férfit, akik úgy ültek ott, mint az összeesküvők. Bizonyos tekintetben azok is voltak: rövid időre kivonták magukat a nyüzsgésből, a forgalomból, az őrült tempóban hullámzó, rohanó tömegből. Kilépve az időből, mintha egy galaktikus méretű csúszdába kerültek volna, ami visszaröpítette őket a múltba.
- Milyen volt ez az év? - ezzel a kérdéssel indult a nagy időutazás.
Az öreg szeme elhomályosodott.
- Sok minden történt – mondta. – Nemrég temettem el édesanyámat.
S ettől a pillanattól mintha belezuhantak volna a múlt kútjába. Amit felidézett, az egyikőjüknek sem volt idegen. Abba a világba zuhantak vissza a szavak vonzásának engedve, ami talán már sohasem tér vissza, s megidézték a hajdani telek, hajdani karácsonyok szellemét.
A legtöbben pont ugyanolyan szegények voltak akkoriban. Ajándékra, csillogó fényekre sem nagyon telt. Fenyőfa sem jutott minden házba, olykor még igazi fenyőgally sem, de az ünnepet azért megülték. Szaloncukor? Az emberek maguk készítették. Egyszerű, olcsó, és ötletes volt. A fára alma is került: piros, mosolygó, amit a gyerekek lelkesen kifényesítettek.
Kicsit mindnyájan magunkba mélyedtek a kávéházi asztalnál, s újra átélték az egykori karácsonyokat. Azok a régi, egyszerű ízek, azok a feledhetetlen illatok újra előkerültek, mintha a semmiből érkeztek volna. Régi arcok, hajdani mozdulatok villantak fel. Hallották, hogy pattog a kályhában a tűz. Ha majd kialszik a fénye, még egy darabig meleg lesz a szobában, de már reggelre lehet, hogy bele fog fagyni a víz az edénybe. Majd aki először kel fel a felnőttek közül, kisiet az udvarra, összehúzza magán a pufajkát, hoz fát, szenet, de előtte ki fogja hamuzni a kályhát. S a többiek majd akkor bújnak elő, mikor ismét meleg lesz a szobában.
- Akkoriban nem voltak olyan vakító, csillogó, vibráló fények, mint ma, hogy alig látjuk tőlük egymást. Együtt voltunk, és ez volt a legfontosabb – mondta az öreg. – A szeretet… – tette hozzá. Nem is kellett befejeznie a mondatot.
Értették egymást.
- Azon gondolkodom, hogy jó lenne még segíteni pár embernek karácsony előtt. Néhány pokróccal. De nem odaadni valami szervezetnek, hanem elmenni, elvinni hozzájuk. Becsengetni, odaadni, látni őket – mondta az öreg. - Ez csak más így.
Lassan megitták a kávét, szedelődzködni kezdtek, vették a kabátot. Ahogy kiléptek a könyvek közé, úgy érezték, ismét gyorsabb lett minden. Nagy volt a nyüzsgés, teli emberekkel a bolt, s az egész üzletközpont. Mindenki rohant valahonnan valahova.
Aztán a mozgólépcsőnél még egyszer kezet ráztak, abban a reményben, hogy jövőre ismét találkoznak, leülnek és váltanak pár szót, ilyenkor, a karácsony előtti napokban.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)