Drámai tanévzáró: ilyen volt az általános iskola 60 évvel ezelőtt
Szerző: Dehir.hu | info@dehir.hu Közzétéve: 2015.06.23. 08:14 | Frissítve: 2015.06.23. 16:59
Debrecen – Az ünnepség végén a kislány hosszú időre megnémult, csak gurultak le a könnycseppek sápadt kis arcán egészen hazáig. Olvasónk története.
Korábban már találkozhattak a Dehir.hu olvasói az egykori debreceni diák, Kiss Magdolna írásaival, aki személyes hangvételű soraiban idézte fel, hogyan is élhette meg pontosan fél évszázaddal ezelőtt, hogy itt, Debrecenben kezdhette meg középiskolai tanulmányait. Most újabb „időutazásra” invitálja az olvasókat: tanévnyitótól tanévzáróig – milyen is volt iskolásnak lenni 60 évvel ezelőtt...
1955-öt mutatott a naptár, szeptember volt. Blanka a szomszéd lánnyal együtt, mindketten szépen felöltözve, életükben először iskolába indultak. Sok év múlt el azóta, de úgy emlékszik arra a napsütéses napra, mintha tegnap történt volna. Kezükben egy-egy csokor virág a tanító néninek. Tudták, hogy ezzel a nappal az otthon biztonságából félig kiléptek, arcukon felnőttes komolyság tükröződött. Örültek és boldogok voltak. Az ünnepélyes, fennkölt érzésre hamar árnyék vetült, mert szembe jött velük Jancsi, a szomszéd lány bátyja, aki már második osztályos volt. Jancsi arcán fülig érő mosoly, és ahogy meglátta a két kislányt, elkezdte skandálni, mennek a pisisek az iskolába. A lányok nem vettek tudomást a gúnyolódásról, komolyan folytatták tovább az útjukat.
A tanító nénit Hallók Teréziának hívták; nagyon kedves és nagyon szép volt. Szeptemberben még szinte nyári meleg volt, és a tanító néni nagyon különleges, fodros, világos színű ruhákat viselt, amit Blanka mindig megcsodált.
Az első iskolai évet könnyen vette, szeretett tanulni, mindig kapta a piros pontokat, ötösöket. Segítőkész, jó lelkű kislány volt, sok gyereknek segített a tanulásban. Egyik nap a tanító néni nagyon szigorú volt, több gyereket úgy büntetett, hogy tanítás után az iskolában kell maradniuk a másnapi leckét elkészíteni. Blanka ezen a napon nem a járdán ment haza felé, hanem az út közepén. Több édesanya már az utcán várta haza a gyerekét az iskolából, és Blankát kérdezték, mi történt? Az alacsony termetű, sovány kislány minden gondolkodás nélkül mondta, hogy nem készítették el a házi feladatot, ezért ott kellett maradniuk az iskolában.
Gyorsan eltelt az első iskolai év, büszkén készülődött az évzáró ünnepségre. Édesanyja is elkísérte.
Hallók Terézia megtartotta rövid ünnepi beszédét, felolvasta a kitűnő tanulók nevét, utána kiosztotta a jutalomkönyveket. Blankának nem jutott könyv.
A tanító nénivel sok szülő jó kapcsolatot ápolt, és azoknak a szülőknek a gyerekei elsőbbséget élveztek, pedig némelyik jó ha a közepes szintet elérte. Az ünnepség végén Blanka hosszú időre megnémult, csak gurultak le a könnycseppek sápadt kis arcán egészen hazáig. Édesanyja is szótlanul ment mellette, és amikor gyermeke kisírta magát, elmagyarázta Blankának, mi a fontos az életben. Nem szabad az igazságtalanságot tragikusan megélni, mert az élet előbb vagy utóbb, úgyis igazságot szolgáltat. A tanító néniről csak annyit mondott, ha valakinek nincs lelke, minek lép pedagógusi pályára.
Hallók Terézia olyan szép volt, vidám és kedves. Gyönyörű nyári ruháiban úgy nézett ki, mint egy virág.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)