Ilyennek látta Debrecent a királyok városából érkezett Niki – fotókkal
Szerző: Szénási Miklós | szenasi.miklos@dehir.hu Közzétéve: 2019.04.19. 16:25 | Frissítve: 2019.04.20. 09:53
Debrecen – A vendég nagycsütörtökön délután szállt le a vasútállomáson és nagypénteken utazott haza. Hogy ennyi idő mire volt elég? Sajátos cívisvárosi útirajzunkból kiderül.
Mindig izgalmas kaland vendégül látni valakit, s végigkalauzolni a helyen, ahol élünk. Kicsit az ő szemével is látni az utcákat, tereket, parkokat, az épületeket, az embereket. Észrevenni azt is, amit máskor nem szoktunk – vagy akár büszkének lenni arra, ami itt van. Mert ami itt van, az rég nem olyan, mint húsz, vagy harminc éve. És nincs ebben semmi kincstári optimizmus: míg a nyolcvanas években gyakran azon lehetett töprengeni, miért nincs itt sehol semmi, miért olyan üres és szürke a város, manapság inkább az a kérdés, melyik programot válasszuk, hova menjünk. Vagy hova vigyük a vendéget, aki nagyon rövid időt tölt nálunk.
Niki – nevezzük így – a királyok városából, Esztergomból érkezett Debrecenbe nagycsütörtökön, s másnap, nagypénteken egy óra körül szállt vonatra. Távoli rokonok vagyunk, még egészen kicsi gyerekként találkoztunk egy temetésen (mi nagyanyámék kertjében játszottunk, míg a felnőttek a temetőbe vonultak), s hosszú évtizedek után és teljesen véletlenül futottunk össze a közösségi média jóvoltából. Niki feldobta, eljöhetne-e. Persze, ment a válasz.
Délután négy körül érkezett, ivott egy kávét az állomás közelében (miután rácsodálkozott a 22 emeletesre, micsoda toronyházat emeltek itt is annak idején), aztán elugrottunk hozzánk egy gyors vacsorára, hogy utána színházba menjünk. Húsvét előtt megismerkedni A bűn paradoxona, avagy az apokalipszis magányosa lovasai című előadással.
- Mennyi autó és mennyi zöld park van nálatok – állapította meg Niki, és megdicsérte a sok virágot. A színház után meg a nagy életet.
A belváros tele volt, sokan ültek kint a teraszokon is. Nagyon örült, mikor meghallotta, hogy megnézhetjük Máté Bence, a világhírű természetfotós pazar kiállítását: a Nagytemplom előtti tárlat teljesen lenyűgözte.
Ahogy az egyetem és a kivilágított Nagyerdei Víztorony is. Niki sokfelé megfordult a világban: egy időben Moszkvában élt, járt Amerikában, Japánban, Cipruson, pár napja pedig Bécsből tért haza. A stadionra csak nézett, mekkora is, az egyik szórakozóhelyről a másikra hangosan ordibálva vonuló társaságok láttán viszont diszkréten megkérdezte, vajon meddig tartanak nyitva ezek a helyek, s hogy a környéken élők hogyan élik meg ezt.
Másnap nagyon rövid időnk maradt városnézésre, úgyhogy miután tettünk egy kört a gyermekkori helyszíneken (kint, a Veres Péter utca környékén, ahol én még gabonamezőket láttam kölyökként, meg a fűzfás lapályt, melyet sittet szállító nagy dömperek töltöttek fel) a belvárosra koncentráltunk.
A Déri Múzeum mellett álltunk le, ahol a szép park láttán ismét elismerően bólintott. Móricz nagy kedvencem, állt meg a nagy író szobra mellett, majd érdeklődött, a szintén kedves szerzői közé tartozó Szabó Magda merre lakott Debrecenben. Örömmel fotózta le a Fazekas-emlékművet, s lelkesen sietett előre a kollégium felé. - Hihetetlen, mennyi ilyen parkotok, teretek van – mondta Niki, és azon, hogy ezt is, meg a nagyerdei parkerdőt is zárja a város, egyáltalán nem csodálkozott, mert a világban bőven van erre példa.
Bekanyarodtunk a Kálvin téri udvarházba, majd megnéztük a Nagytemplomot és az üvegpiramist, ami benne Párizst idézte fel. Nagypénteken a város egyáltalán nem volt kihalt, sokan sétáltak, s fotózgatták Debrecent. Természetesen az ördögcérnánál is megálltunk, és a püspöki palota mögött is, mely a már tíz éve elhunyt görög-olasz díszlet- és jelmeztervező, Ilia de Riska kreativitásának nyomát is őrzi. A Modem és a hotel, valamint a mögötte magasodó lakótelepi rész, balra pedig a gangos ház sajátos városi látképére jó volt rácsodálkozni ezen a szép tavaszi napon. Az idő rövidsége miatt innen kocsival gurultunk át a Régi Városháza mögötti parkba, ahol elárultam neki, a népnyelv hogyan is emlegeti ezt a medve-szobrot, melynek alkotója Medgyessy Ferenc. (Ezt itt nem írom le…)
Innen a színházhoz vonultunk. Nikinek tetszett a közösségi könyvszekrény és a csobogó is. Itt elszívott egy cigit, mert volt hamutartó és elve, hogy nem fogja eldobni csak úgy a csikket. Míg füstölt, addig a padon található QR-kódra kattintottva meghallgathattuk Mercs Jánost, a Csokonai Színház művészét Ady-verset szavalni.
Bár éppen akkor jött egy brigád nagy munkaautójával szemetet eltakarítani, pár üres műanyag flakont elsodort mellettünk a tavaszi szél. Niki lakonikusan mondta: minden az embereken múlik, mert Japánban sehol nem látott szemetet és mégsem dobott el soha senki semmit – legfeljebb az európai turisták… A csobogó nagyon tetszett neki, ez fantasztikusan jó lehet nyáron, mondta, mikor harmincöt fok van. A debreceni szökőkutak ott voltak az emlékei sorában, ahogy az állatkert is, meg a vidámpark, ahol annak idején a nagyapjával vonultak keresztül egy nagy, forgó hordón.
A Szent Anna-székesegyháznál még kiugrottunk egy fotóra a kocsiból, s belestünk a Batthyány utcára is. Ebben a házban laktak a barátaink, nemrég adták el a lakásukat – mutattam a sarki nagy polgári házat, ami lassan százéves lesz. Nikinek az is tetszett, mint mondta, mindig is vonzotta ez a hangulat.
Gyors ebéd után a búcsúzás következett. Az állomás előtti parkolóban elköszöntünk azzal, hogy feltétlenül eljönne valamikor a karnevál hetében is, amiről annyi jót hallott, de eddig csak terv volt, hogy megnézze. Miközben ő az állomás felé indult, beparkolt mellém egy csajszi nagy, széles, sportos verdájával. Úgy, hogy lehetőleg két helyet foglaljon el. Kicsapta az ajtót és ahogy kiszállt a kocsiból, akkorát ásított, hogy a fejem majd elnyelte. Szerencsére ezt már Niki nem látta, ő csakis szép emlékekkel távozott ebből a Debrecen nevű nagyvárosból.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)