Egy hónapnyi őrület: a foci a magyar nők szívét is meghódította
Szerző: Magyar Evelin | info@dehir.hu Közzétéve: 2016.07.11. 09:16 | Frissítve: 2016.07.12. 08:12
Debrecen - Dzsudzsák és Ronaldo, sör és nemzeti süti. Ki hitte volna, hogy ezek kovácsolnak össze családokat? Jegyzet.
A nők hozzáértése focihoz - meg úgy általában a sporthoz - mindig is kérdéses, könnyen karikírozható tulajdonságnak számított. Repkednek a kissé szexista poénok erről (is), nehogy csak a vezetésben legyünk már gázosak. Tüntethetnénk, hogy ugyan már, mi is pallérozott tudás birtokában vagyunk, de minek, amikor egyesek Argentínát is esélyesnek tartották az Európa-bajnoki címre. (Őt inkább szegényes földrajztudásáért ítéljük el?)
Talán az Achilles-sarkunkon taposnak a fejesek, ha a les definícióját szeretnék belőlünk akár tüzes vassal is kicsikarni, mégsem annyira reménytelen a helyzet, mint ahogy a férfiak bemutatják. Nem kell ősszurkolónak, vagy Fradi és Loki meccseken edződött fiatalnak sem lenni ahhoz, hogy megértsük és befogadjuk ennek a játéknak az igazságait. Azt, hogy milyen sok és sokféle érzelmet tud kicsiholni a durva kezű munkásból, az iPhone-nal szelfiző egyetemistából, a szomszéd nyugdíjasból, a pályán brillírozó játékosokból. És belőlünk, nőkből úgyszintén.
Tegyük hozzá: már nem csak a bosszankodások és az ajtócsapkodásos veszekedések a termékei az esti, sörrel kísért meccsnézéseknek. Sőt, azon is túlhaladtunk, hogy a vonzó, izmos hátsó fertályokat lessük mozgás közben apukánk, férjünk kevésbé vonzó válla fölött átpillantva. Az unalom vizuális kompenzációja helyett a focinagyhatalmak lányainak rajongása és felfokozottsága áraszthatott el (végre!) minket is.
A "minden csoda három napig (jelen esetben két hétig) tart" szlogen már lejárt, így kevésbé delíriumosan láthatjuk át, mi is történt azokban a csodás napokban kis hazánkban és Debrecenben. És milyen csodás is volt az, amikor a közösségi oldalakra a meccs előtti órákban százával érkeztek a képek a kifestett arcú, Hungary feliratú pólóban pózoló lányokról. Nemzeti színű sütik sültek, a legtrendibb ételek is új színezetet kaptak, az autókon pedig csak úgy lobogtak a kis zászlócskák. Tűnhet talán mindez pózerkedésnek is, beállásnak a sorba, de több volt annál: végre azt éreztük, van miért mindezt megmutatni. A szurkolás öröme korábban nem tapasztalt szenvedélyeket ébresztett fel a lányok szívében is – én a legizgalmasabb, Portugália elleni mérkőzésünk után hajnal 4-ig elaludni sem tudtam. A mémek, a videók, a kommentárok és a Facebookra özönlő hírek sora kit ne késztetett volna arra, hogy pirkadatig böngéssze őket? Azt pedig soha nem fogom elfelejteni, amikor egy étteremben telefonról streamelve értesültem az Izland elleni egyenlítő gólunkról, és a nyolcvan emberrel teli díszteremben a hangos örömvisításom után az egész vendégsereg velem együtt ünnepelt.
A lelkesedés pedig, ha lankadt is, nem tűnt el. A vidám hetek olyan mély nyomot hagytak maguk után, mint egy durván átbulizott balatoni fesztivál egy kezdő kóristában. A férfiaknak talán mindez annyi, hogy jó pár söröcske vagy házi szíverősítő után telekiabálták az utcát a bejáratott rigmusokkal és a "ria-riával". A nők számára viszont (ha át tudták magukat adni a nagy élménynek) jóval többet. Miután az évekig a kisszobába a kisképernyőjű tévé elé száműzött férfiak visszanyerték kényelmes fotelüjket, és az asszony meg a gyerekek is csatlakoztak a közös mérkőzésnézéshez, egy, a ’90-es évek romantikáját idéző felállás köszöntött be, amit a családok a Szerencsekerék óta nem tapasztaltak. Ahhoz pedig már szinte a Szomszédokig vissza kell repüljünk, hogy a téma ennyire végtelen hosszúságig kivesézhető, együtt elemezhető legyen a család számára. A közvetítéseken túlhaladva pedig jön a következő mérföldkő, amikor a lányok a debreceni sportlétesítmények valamelyikében folytatják szurkolásukat, és nem csak azért, mert az aktuális pasijuk épp ott ügyetlenkedik a labdával. Mi ez, ha nem az igazi szépsége a sportnak? Apró részletek, amik eltörpülnek olyan jelentéktelen tényezők mellett, mint hogy ikszelt vagy épp kikapott-e a csapatunk.
A család, felocsúdva a magyarok kiesése után, több év után, vasárnap este is újra együtt ült le a tévé elé, hogy a döntőt végig izgulja (és idétlen kommentárokkal lássa el). Együtt örülnek, együtt elemeznek, együtt képzelik azt, hogy értenek hozzá. Igaz az, hogy a futball nem csak egy sport, hanem jóval több annál.
Kinek így, kinek úgy.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)