Jennifer Lawrence bikinis teste sem tette feledhetetlenné az Utazókat
Szerző: Magyar Evelin | magyar.evelin@dehir.hu Közzétéve: 2017.01.15. 09:59 | Frissítve: 2017.01.15. 10:02
Debrecen – Egy újabb film, ami valami nagyobb és jobb lehetett volna, mint elődei. A maradandósághoz viszont nem elég két szép ember egymás mellé helyezése. Kritika.
120 éven át sodródni hibernált állapotban egy új, ismeretlen bolygó felé úgy, hogy mindenkit, akit a földi életünk során ismertünk, hátrahagyjuk, és kevés felelősségtudattal búcsút intünk nekik? Nyilván nem teszünk ilyet a való életben – nincs is rá lehetőség, hála Istennek. Mivel ez egy totál abszurd, és ezáltal kevéssé átélhető élethelyzet, nem könnyű azonosulni két olyan emberrel, akik ilyenre adták a fejüket, és kétségbeesetten rohangálnak fel-alá, amikor porszem kerül a gépezetbe.
Az Utazók című film épp ezért nem működik úgy, ahogy kellene. Pedig az amúgy lenyűgöző látványvilággal megálmodott, napjaink egyik legnépszerűbb színésznőjének nevével fémjelzett produkció akár igazi nagy durranás is lehetett volna. A történet szerint az Avalon nevű csillaghajó ötezer hibernált állapotban szunyókáló utassal a fedélzetén utazik a Homestead II nevű bolygó felé. Egyik nap viszont véletlenül felkel az egyik utas, Jim (Chris Pratt), majd egy évvel később egy másik is, a szépséges Aurora (Jennifer Lawrence), és nem találnak megoldást arra, hogy az utazásból hátralévő 90 évre visszafagyaszthassák magukat…
És hát mi mást tehetnének, mint egymás társaságában igyekeznek menedéket találni a gyötrő magány és unalom elől? És akkor itt ezzel véget is érhetne a történet boncolgatása, hiszen olyan kevés eseményt vagy fordulatot hintettek el ebben a moziban, hogy a teljes élményt elrontó spoiler lenne bármi további. (Tegyük hozzá, hogy az egészen ígéretes előzetesben jóformán minden érdemi benne van.) Ez a film szegénységi bizonyítványa, hogy egy 120 perces filmbe nem vittek mélységeket, rétegeket, összetettebb üzeneteket. Pedig két óra alatt elég mélyre le lehetne ásni: megérthetnénk, hogy milyen okból kifolyólag akarta örökre hátrahagyni a Földet Jim, aki egyébként tehetséges mérnök, ám egy egyszerű rendszerhibát sem tud orvosolni.
Vagy azt, hogy miért utálta meg annyira bolygónkat a szép és sikeres Aurora, aki amúgy írónőként a férfiak megtestesült álma lehetne Amerikában. Ezek nélkül az elemek nélkül a történet lóg a levegőben, és nagyon vékonyka üzenetet tud csak átadni abból, amit ügyesen tudott volna prezentálni. Azt, hogy milyen gyötrő a magány annak, aki lényegében egy „lakatlan szigeten” tengődik egymaga (többször felsejlett bennem Tom Hanks alakja, ahogy kínjában egy focilabdával beszélget a Számkivetettben). Sőt azt is, hogy van-e értelme annak a közhelynek, hogy „csak abban az esetben, ha te lennél az utolsó ember a világon”.
Egyébként a két főhős között a szikra sincs meg: igaz, hogy Jim szerelmesen néz Aurorára, fordítva ez nem igazán működik. Szerelmi „tevékenykedésük” olykor egészen kellemes vizuális élményt nyújt (meglepő eyecandy az, hogy a zuhanyzó Chris Pratt testével a hölgyeknek igyekeznek kedvezni a film készítői), máskor pedig kínos kuncogást idéz elő a nézőben az, hogy a reggeliző tálcákat félresöpörve mászik fel az asztalra egy csókért Jennifer Lawrence. Persze nem ez az egyetlen jelenet, aminél fogja az ember a fejét, és kacagva rádől a szomszédja vállára: hogy lehetséges az, hogy egy angyalian bájos újságírónő több és okosabb erőfeszítést tesz a megmenekülésért, mint a mérnök, aki a szaktudását is hozzátehetné a próbálkozásaihoz.
Az is nyilvánvaló, hogy egyszerűen nem elég négy színész arra, hogy elvigyen a hátán egy szuperprodukciót. Mivel nem alakul ki a nézőben a szimpátia és az együttérzés lebilincselő érzése, csak a látványvilág és a történet előrehaladása az, amely a figyelmet képes fenntartani az olykor ellaposodó és semmilyenné váló filmben. Külön bosszantó és logikátlan az a rejtélyhalmaz, hogy vajon mégis hogyan oldották meg a friss gyümölcsök tartósítását 30 éven át a hajón, honnan származik a zuhanyzáshoz használt víz, és hogyan tudták kivitelezni a légzéshez elegendő levegőmennyiség tárolását. Mondhatnánk azt, hogy oké, ez csak egy sci-fi, tele abszurd elemekkel, de elég nagy szöget üt egy földhözragadt néző fejébe.
Ez a film olyan egyszerű, mint a címe, és olyan feledhető, mint a múlt heti limonádé, aminek már a címére sem emlékszünk. Sokat ígér, de keveset nyújt – mentségére szóljon az, hogy bőkezűen adagolják a kellemes testeket felvonultató képsorokat. Mindezeket összevetve is egy egyszer nézhető, kevés poénnal útjának engedett alkotás, amely tutira nem kerül fel a sci-fi legnagyobbjainak listájára.
A filmet szerzőnk az Apolló moziban látta. Ön is megnézheti: január 15. és 25. között. 15.-én 13.15-től, 17.30-tól és 20.00-tól. 16-án és 17-én 15.30-tól és 20.00-tól, 18-án 15.30-tól és 18.30-tól. 19. és 25. között 15.30-tól és 20.15-től (21-én és 2-én 13.45-től is). Apolló mozi, Miklós u. 1. Tel.: +36 (52) 417-847, e-mail: info@fonixinfo.hu A pénztár nyitva hétfőtől vasárnapig: 12.45–20.45 óra. Jegyek: 2D normál – 900 Ft, 2D gyermek/diák – 800 Ft, 2D csoportos (20 fő felett) – 700 Ft, 3D normál: 1130 Ft, 3D gyermek/diák – 1030 Ft, 3D csoportos (20 fő felett) – 930 Ft.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)