Bosszúállásból jeles
Szerző: Wiedemann Krisztina | info@dehir.hu Közzétéve: 2012.05.19. 12:17 | Frissítve: 2012.05.21. 09:13
Alkonyat-rajongók és Underworld-fanatikusok reszkessetek! Tim Burton pőrére vetkőzteti az árnyékvilág hőseit a hadüzenetnek is beillő Éjsötét árnyékban, mely egy amerikai tévés sikersorozaton alapul.
A bizarr humorú Éjsötét árnyékban egy időutazó vámpír ad randevút egy boszorkánynak a hetvenes években. A dolog pikantériája, hogy egyikük a megelőző kétszáz évet végigaludta. 1770-ben kezdődött minden, akkor, amikor a dúsgazdag Barnabas Collins (Johnny Depp) visszautasította egy, a legsötétebb hatalommal szövetkező nő, Angelique Bouchard (Eva Green) szerelmét. A nő dühében vámpírrá változtatta Barnabas-t, aki 1972-ben szabadul ki koporsójából, hogy helyreállítsa a család korábbi renoméját.
A producerként is közreműködő Johnny Depp gyerekkori álma vált valóra Barnabas szerepének elnyerésével, mégsem tudott egyértelműen beletalálni a fiktív helyzetbe. Vannak remek megmozdulásai, de a ritmust nem mindig kapja el. Michelle Pfeiffer fáradt és kicsit életunt, Helena Bonham Carter és a fiatal Chloë Grace Moretz azonban képes üdítő pillanatokat okozni a nézőnek.
A sötét oldal szakavatott szószólója, szikárságát vesztve, joviális mesét forgatott, de nem a történet kedvéért. Nem kell ahhoz a film negyedéig sem eljutnunk, hogy a néző lelki szemei előtt megjelenjen az egy kaptafára íródott vámpíros-farkasemberes filmektől megcsömörlött Tim Burton, a rendező, aki kaján vigyorral dörgöli „kommerszék” orra alá azokat az elcsépelt gesztusokat és félmegoldásokat, amelyek az utóbbi időben halálra idegesítik. Elsőként itt az átok, mint a természetfeletti thrillerek és horrorok történetének legfőbb mozgatórugója, azután a több száz éves „pihenő” után fitten ébredő, makulátlan küllemű vámpírok, akik rendszerint zökkenőmentesen képesek beilleszkedni új közegükbe, ahol ráadásul mindig új kihívókra akadnak. Valamiféle kötelező kellékek ezek, amiket egy jó szkriptbe ágyazva még le is tudunk nyelni, akárcsak mézzel a keserű pirulát.
Burton játékának lényege azonban nem ez: az elnéző, megengedő magatartást kerülve, laza szövetű és gyakorlatilag teljesen érdektelen történetét a kritizált klisékkel tölti fel. Az unalomig ismételt fordulatok szigorú egymásutánjával a kísérletező tudós lelkesedésével bizonyítja be, hogy kártyavárként omlik össze az a film, ami egyebet nem tartalmaz. Itt vehetünk egy mély lélegzetet és kifújhatjuk magunkat, hogy együtt örüljünk a rendezővel: korábbi sejtéseink most beigazolódtak, a bizonyítási kísérlet sikeres volt. De vajon elég-e ennyi alapanyag egy egészestés filmhez? Nem, hisz mint minden filmes kísérletben, sok múlik a körítésen. Más szóval: a legklisébb klisé is csak akkor mutatja meg „valódi arcát”, ha kiragadjuk természetes környezetéből, ami itt egyet jelent azzal, hogy időben előre toljuk. Ennek következményeként az egyik pillanatban a törülközők közt ébredő 250 éves vámpírral nézünk farkasszemet, a másikban azokkal a torzonborz hippikkel, akik a kisbuszuk mellett füveznek együtt vele. Barnabas, aki a hangulatlámpa átlátszó műanyag foglalatában is úszkáló vérplazmát sejt, igyekszik ugyan jó képet vágni az új kor olyan vívmányaihoz, mint az autó vagy a kukoricapehely, összességében azonban csekély alkalmazkodó képességről tesz tanúbizonyságot. Mégis nagy szerencséje van, mondhatni: kétszáz év ide vagy oda, a nők most is imádják. Ezzel az előnnyel többször is lenne alkalma visszaélni, de igazából csak egyszer teszi meg, amivel túllép a múltján. Bár talán vágyna hasonló bravúrra, vele szemben Burton nem tud túllépni korábbi önmagán. Az Éjsötét árnyék valamennyi poénja ellenére súlytalan darab marad.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)