Alpesi mesevilág: a csaknem négyméteres hó meg sem kottyan nekik – fotókkal
Szerző: Árvay Sándor | arvay.sandor@dehir.hu Közzétéve: 2019.02.03. 09:00 | Frissítve: 2019.02.03. 09:00
Most, amikor a lágy tavasz előseregei érkeztekor (némi optimizmussal) novemberig búcsút akarunk inteni a hólapátoknak, valóban különlegességnek számít több méteres hóval borított tájakat bemutatni - még akkor is, ha rövidesen világbajnoki küzdelmeknek ad otthont e mesebeli táj, s ausztriai vizitjéből hazánkra, s Debrecenre érvényes vonatkozásokat is levonhat az utazó.
Kezdjük rögtön az indulással, a Budapestről átszállás nélkül Innsbruckig hasító Railjet vonattal. Melynek felszereltsége, szolgáltatása alig különbözik a nálunk megszokott Intercity vagonokétól - első látásra.
Hósapkás házak, hólabirintus az út mentén - Fotók: Árvay Sándor
Aztán, amikor első hallásra váltunk, rögtön megtapasztaljuk a nagy differenciát... Egy darabig tanakodtunk, mi lehet az eltérés, aztán rájöttünk.
A csend.
A vagon bejáratánál ugyanis mosolygós ikon figyelmeztet arra, hogy a járat valamennyi kocsija Ruhezone, azaz pihenőövezet. Ahol - az érthetőség kedvéért újabb ikonok jelzik - a hangos beszéd, a zajongás, mobilozás nem illendő. Micsoda találmány! Bárcsak a MÁV is bevezetné az utazási kódexek közé, s akkor mentesülnénk a telefonálni csak hangosan tudók hosszas trécselésétől, kimaradnánk a műkörömkészítés rejtélyeiből, nem tudhatnánk meg a szomszéd és az anyós ármánykodásait, a sikeresnek vélt üzleti tárgyalás részleteit. Alkalmanként a Budapest-Debrecen utazás idején sokszor kánonban szól a mobilozók zajos kórusa, s az ember szégyelli, hogy önszántán kívül cégek, családok belügyeit hallgatja ki.
A Railjeten csendesen pihennek, olvasnak, dolgoznak, fülhallgatóval zenét hallgatnak az utazók. Ha telefonálnak, a vagon peronjára húzódnak - ha mégsem, a kalauz udvariasan figyelmezteti őket.
Az innsbrucki főpályaudvar szintén kínálhat összehasonlítási lehetőséget, hiszen a tiroli tartomány székhelye alig kevesebb lakost (135 ezer) számlál, mint Debrecen, s közlekedési funkiói is hasonlóak. Innsbruck modern állomása nem csillogó üvegpalota, viszonylag egyszerű létesítmény, de funkciójában tökéletes. Az épület még szépnek sem mondható, de praktikus, a célnak megfelel. Van fény és tér, a rövid ott-tartózkodáshoz szükséges összes kiszolgáló elemmel. Semmi sem túlcicomázva, de minden megtalálható. Kívül fedett peronok, kapcsolódóan pedig a városi, városkörnyéki közösségi közlekedés.
Hegyre fel!
Fél órán át csak emelkedik a "zónázó" vonat, míg végül bő hétszáz méteres szintkülönbséget letudva befut a seefeldi fennsíkra. Valamivel magasabban mint a Kékestető, a tengerszint felett ezerkétszáz méterrel vagyunk. Szikrázó kék ég, napsütés, s körbe mindenütt kétezer feletti csúcsok (Seefelder Spitze 2215 m, Härmelekopf 2224 m, Reither Spitze 2374 m).
Ha hegy, akkor hó. Na de ennyi?! Hivatalos adatok szerint január utolsó napjaiban 3 méter 85 centi fehér lepel borította a fennsíkot, köszönhetően többek között annak, hogy a hónap közepén volt egy tíz napos periódus, amikor szakadatlanul esett.
Az alföldi tájakról érkezett utazó persze már otthon megrettent a Debrecenre hullott 15-20 centi láttán, s el sem tudta képzelni, amikor értesült, hogy itt éjszaka akár fél méter is hullhat. Aztán reggel azt tapasztalja, hogy a legszűkebb utcácskáról is letolták a havat, apró zúzalékkő segíti az autósok és gyalogosok lefelé araszolását.
Az persze érthető, hogy a síelésből élő település alaposan felkészül a téli turizmusra, s
nem egyszeri természeti csapásként, hanem az élet részeként fogadja az égi áldást.
Ez azt is jelenti, hogy itt valóban felkészülnek a "téli üzemmódra": a háromezres településen legalább annyi hókotró/-toló gép, a havat az utak mentéről elszállító teherautó, tapasztalt hómunkás dolgozik, mint nálunk egy kétszázezres városban, s itt minden házban is van egy-egy kis masina, amely a saját porta előtt rendet tesz, magyarán (mint az alábbi képgaléria felvételein is látható) kiássa a házat a hó fogságából.
A következő feladat, gondolná az ember, a tető tisztítása, ugyanis mindenütt legalább félméteres fehér sapka fedi a házakat. Ennyi hótól még nem kell megijedni - mondja házigazdám -, jelezve azt is, hogy a kemény telekre való felkészülés már a házépítés idején megkezdődik: az önkormányzat szabályzata különösen erős, hóbiztos gerendázatot ír elő, így ennyi hó meg sem kottyan a tetőknek. Ezzel együtt sok háznál már előkapták a létrákat, s próbálták lentebb tessékelni a havat, mert egy eső, gyors olvadás tömöríti, nehezíti a terhet, s akkor a gerendázat valóban megroppanhat.
Az olvadásban csak kevés helyen segít a kémény: a legtöbb lakásban/panzióban/szállodában nem kályhák, hanem a távfűtés radiátorai ontják a meleget: a fában bővelkedő alpesi tájon fa tüzelésű hőerőmű cirkuláltatja a forró vizet a fogyasztóknál.
Egész évben vendéglátás
Az alpesi fennsík festői települése egész éven át a turizmusra épít. Nem kevesebb, mint háromszázhatvan panzió, hotel, elegáns szálloda van Seefelden. A 45 eurós, reggelit kínáló panziós elhelyezéstől a csillagos égig, az ötcsillagos szálloda luxus komfortjáig. De: a településen ingyenes buszjárat köröz, s a sielőket is a várost átszelő ingyenes járatok viszik a felvonókig.
A tavasztól őszig tartó vándortúrák résztvevői bejárhatják a környéket, megpihenhetnek, táborozhatnak a Wildsee partján, gyönyörködhetnek a tájban a Der Brunschkopf kilátójának magaslatáról.
Az igazi vonzerő azonban a tél, a havas táj, a hegyi túrázás és a sportolás.
Utóbbi hívei közül elsősorban a sífutók találnak itt remek terepekre (279 km-nyi állandóan karbantartott pályán), ám a szerényebb tudású "alpesiek", a gyermekes családok a lesiklásban is örömüket lelik a Gschwandtkopf, a Rosshütte és a Geigenbühel szolid lejtőin. A kitűnő lehetőségek, persze, a versenysportnak is igazi otthont adnak. Seefeld volt a helyszíne az 1964-es és 1976-os innsbrucki téli olimpiák északi összetett küzdelmeinek, s a település1985-ben e szakágban világbajnokságot is rendezett. Rövidesen duplázhat, hiszen napokon belül (február 19-március 3.) ismét vb-re gyülekeznek itt a sífutásban és síugrásban egyaránt jeleskedő klasszisok.
A Toni Seelos nevét viselő sánc éjszakánként kék fénybe öltözik, ám nap közben még nem figyelhetjük meg az ugrókat, ők később érkeznek.
A világbajnokság sajtóközpontjának majd otthont adó WM Halle január jelentős részében egy másik sportág "birtokában" volt: a nyolc pályás teniszcsarnokban rendezték meg a 43. European Senior Open küzdelmeit, mely a kontinens szinte valamennyi országából összesen 430 játékost vonzott ide, hogy a 35 év feletti korosztályok küzdelmein számot adjon tudásáról (a legidősebb résztvevő 89 éves volt).
Noha nagyságrendben különbözik az északi sí világbajnokságtól, nem egyszerű e csaknem három hétig tartó teniszverseny megszervezése sem, hiszen kora reggeltől késő éjszakáig megállás nélkül zajlottak a mérkőzések. Kiegészítő kellékként, a verseny ajándékaként a torna idején elfogyott megszámlálhatatlan üveg víz, 198 kiló banán, 90 kiló mandarin, 82 kiló alma, s folyamatosan készült a résztvevők számára a személyre szóló fotóval ellátott oklevél.
Markus Taglieber, a teniszezők tornaigazgatója úgy véli, hogy mindkét rendezvény kiválóan népszerűsíti a várost, sok vendéget hoz, s a tradicionális teniszverseny is sokat profitál az idei páros házigazdaságból. "A csarnok, ahol hosszú ideje rendezzük a versenyt, erre az évre megújult, hiszen ez lesz a vb sajtóközpontja, s szerte a világból vagy félezer újságíró dolgozik majd az épületben. Azt reméljük, hogy a következő évben, amikor már ismét csak egyedül leszünk, meghallgatásra talál a játékosok kérése, akik a pálya talajának és világításának korszerűsítésében bíznak annak érdekében, hogy valóban tökéletes legyen seefeldi tartózkodásuk". A Nemzetközi Tenisz Szövetség már eddig is elismerte a hagyományos viadalt: éppen ebben az esztendőben emelte a pontszerzés szempontjából a legmagasabb szintre, az ITF Grade I kategóriába.
A seefeldi tenisztornán, talán a térségből érkező havas hírek ijesztő hatása miatt, az idén a szokottnál kevesebb magyar játékos vett részt. Volt ugyanakkor debreceni szereplő, Berkó Ervin a 60+ esztendősök kategóriájában, ám 8. kiemeltként nem tudott érmes helyezéshez jutni, hamar távozott.
Maradt viszont a hó – a helyiek azt mondják, jöhet eső, jöhet fagy, akár enyhe felmelegedés is, ilyen vastag havas alapokon ebben az évben április közepéig biztosan lehet síelni.
HOZZÁSZÓLÁSOK (1)
Kiss Áron
Az innsbrucki pályaudvar egyszerű. Nem olyan szutykos, piszkos és rendetlen, mint a debreceni! Ahogy olvasom a közleményeket ilyen is marad a Petőfi térrel együtt!