Ragyogó keblek, fénylő izmok Debrecen közterein
Szerző: Dehir.hu | info@dehir.hu Közzétéve: 2011.06.04. 16:43 | Frissítve: 2011.11.04. 15:01
Debrecen – Az erotika mellett a természetesség és a szenvedés kifejezésének is eszköze a meztelenség a képzőművészetben. Az őszinte kitárulkozásnak a debreceni szobrok között is sok szép példáját láthatjuk.
Az alkotók által életre keltett naturalizmus egyik legbájosabb megnyilvánulása a Dienes János utcai parkban mosolyog az emberekre. Itt áll a Három tavasz című szoborcsoport, Mikus Sándor 1976-ban felállított kompozíciója, s ugyancsak a fiatalságot és a törékenységet is szimbolizálja a Merengő című, megunhatatlan mű is (készítette: Debreczenyi Tivadar 1931-ben) a Déri téren.
A múzeumalapító nevét viselő park egyébként – érthető módon - az egyik leggazdagabb tárháza az emberi test kendőzetlen bemutatásának. A hamarosan ismét megnyíló, 81 éves intézmény előtt a nem kisebb elismerést, mint az 1937-es Grand Prix-t elnyert, allegorikus együttes magasodik – Művészet, Tudomány, Néprajz és Régészet címekkel. Mondanunk se kell, a négy, monumentális alakot is Medgyessy Ferenc készítette, miként – a fenti leányzó kivételével – az összes kompozíció is az ő keze munkáját dicséri ezen a hangulatos helyen.
Itt is megfigyelhető, ami a legtöbb, hasonló alkotásunkon: a férfiak erőtől duzzadnak, a nők pedig inkább ducik. A hölgyek gömbölydedsége azonban egyértelműen egészséges bujaságba hajlik (lásd a Pallagi úti hotel előtt a Bőség című Vigh Tamás-szobrot is), a férfiak vonalait pedig a mai testépítő szalonok törzsvendégei is megirigyelhetik. Ez utóbbira példa a gyógyszergyárnál A kígyóölő című szobor (Pátzay Pál 1948-as remekműve), melyben az ellenséggel való, kíméletlen leszámolás, valamint az edzettség és az értelem diadala is benne foglaltatik. Mindezek alapján nyugodtan kijelenthető, hogy a két nem adottságai maximális csodálatra, és nem csak esztétikai élményekre késztethetik a szemlélődőt.
Aktokban mindezeken túl a volt MGM területén, valamint a Rigó utca 1. szám alatti telepen, a Dienes-középiskola és a konzervatórium ligeteiben is gyönyörködhetünk. Nem maradhat ki a sorból a régi gyógyfürdő, az agrártudományi centrum és a Csokonai Színház sem, de a meztelenségre kíváncsi szemlélő a Piac és az Arany János utcák sarkán lévő tornyon, továbbá a Cívis Ház Zrt. épületén is felfedezhet alakokat, melyek ruhátlanul vagy hiányos öltözékben közvetítik intézetük és szobrászaik küldetését, mondanivalóját.
A meztelenség miatti kiszolgáltatottságnak akár a Nagyerdei stadion előtt álló – Diszkoszvető című – alkotás is lehetne a jelképe (Garami László 1960-as műve). Ez a sportoló ugyanis évek óta nemcsak a férfiasságával, hanem annak megcsonkítottsága és bekékítése okán is rendre a figyelem középpontjába kerül – sorsa az új aréna megépültével fordulhat jobbra. Szintén nagyon erős szimbolikát fogalmaz meg a Magyar Fájdalom című torzó a Bem téren, s ez a jelrendszer valóban a szenvedést fejezi ki (Emil Guillaume kompozíciója). Érdekes, hogy a nőalak arca rettenetes kínokról árulkodik, ám a több sebből vérző testének szépsége mégis rabul ejti a tekintetet.
Az eredendő emberi állapot megformálásának az Egyetem téri szökőkút a másik, nagy színtere a cívisvárosban – a helyszín szinte ki is követeli ezt. Ennek megfelelően a medence közvetlen környezetében csakis meztelen emberek nyújtózkodnak, napoznak, vagy éppen nézegetik a kezükben lévő, virágzó vesszőt. A robusztus férfiakat és a lágyan hullámzó idomú hölgyeket – mások mellett - Marton László, Madarassy Albert, Ungvári Lajos és Varga Imre csaknem fél évszázada öntötték bronzba. Érdemes megpihentetnünk a szemünket festői idomaikon akkor is, ha arcunkba fújja a szél a hűs permetet! Kövessük nyugodtan eleink példáját, kiknek érdeklődő kéznyomától mára ezek a hölgyek és urak is ragyogó fényesek lettek – éppen „ott”.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)