Hangulatos nosztalgia és felvállalt történelem: imádtuk a német fővárost
Szerző: Magyar Evelin | magyar.evelin@dehir.hu Közzétéve: 2018.05.01. 11:00 | Frissítve: 2018.05.02. 08:38
Berlin – NDK múzeum, steril tisztaság s ingyenesen használható autópályák, ahol korlátlan sebességgel száguldhatunk. Prága után Németországba vezetett az utunk.
Mint arról az előző cikkben is szóltam, Prága – Berlin – Karlovy Vary túrára indultam tavasszal, ami az egyik legkirályabb út volt az elmúlt évekből. Prágában találkoztam az élet császárával, beugrottam a várba és pár szuper szelfizőhelyet is ajánlottam.
A berlini dóm
Egy három éjszakás berlini tartózkodás már jóval több lehetőséget kínál az előző állomásnál.
A német fővárosban olyan sok történelmi és kulturális nevezetesség van, hogy egy hetet simán el lehetne ott lébecolni,
ha viszont időszűkében valamivel több, mint három napot maradunk, érdemes minél hamarabb ébredni reggelente, és szinte órára pontosan beosztani az időnket. Én is hasonlóval próbálkoztam, viszont még így is posztponálni kellett jó néhány dolgot, ami érdekelt volna. Az egy nap alatt is alig bejárható Múzeum-sziget például kimaradt az életemből, azóta is olykor zokogva riadok fel mély álmomból, amikor felidézem, hogy az épp bezárni készülő Pergamon Múzeum előtt állok.
Ezt a terhet a vállamról levéve viszont azt mondhatom, hogy feledhetetlen kirándulást tettünk Berlinben.
Érdemes ellátogatni a Spree folyó partján elterülő nagyvárosba, ahol nyíltan vállalják a múlt borzalmait, az igényes múzeumok egymást érik, akárcsak a hangulatos éttermek és boltok, az emberek pedig tényleg udvariasak
(viszont hogy makulátlanul becsületesek-e, már kérdéses, engem röpke ott tartózkodásom alatt kétszer is megpróbáltak átverni). Talán azért is vagyok ennyire elfogult – azon túl, hogy minden pazar volt –, mert több éves álmom vált valóra, amikor a Brandenburgi kapu alatt állhattam. Egyébként aki itt töltené el megérdemelt szabadságát, ne rettegjen attól, hogy bevándorló hordák portyáznak a város minden szegletében: tényleg rengeteg a külföldi, de ők ugyanolyan tisztességesen végzik munkájukat a turista infópontokon, a szállodákban és éttermekben, mint bárki más.
A kirándulás első állomása a grandiózus berlini dóm, amely csodás, zöldes kupoláival az város egyik jelképe (a belépés 7 eurót kóstál, ami kicsit irreális összeg egy szakrális hely meglátogatásáért). Egy véget nem érő fotózási hadművelet után, brutális széltől kísérve a Brandenburgi kapu felé vettük az irányt, az úton pedig olyan látványosságok mellett mentünk el, mint Madame Tussauds panoptikuma, egy Mercedes kiállítás, ahol gyönyörű járgányokba ülhetünk be, a Humboldt Egyetem, II. Frigyes porosz király szobra, a Berlini Opera, s a sort folytathatnám.
A 26 méter magas kaputól egy kőhajításnyira terül el a sokat látott Reichstag, amelynek a kupolájába bárki ingyen feljuthat, ha képes kivárni a másfél órás sort, amellyel egy névre szóló belépő jegyet kérhető egy személyi igazolvány felmutatása után. Szerencsére a harmincadik percnyi bosszankodás után sem hagytam el a sort, így másnap reggel verőfényes napsütésben pillanthattam le a városra az ultramodern, egy kisebb tárlatot is felvonultató kupolából. Szívmelengető érzés volt, amikor
a távolban felbukkant egy magyar lobogó, a mellettem álló lány pedig barátnőjének angolul ecsetelte, hogy ott épp Magyarország zászlaját látja.
Egy hosszabb múzeumtúrára is beneveztem: a német történelem egyik legdurvább, romosan némileg megmaradt építménye mellett állhattam, a berlini falnál, amely annyi ember életét tette tönkre 28 éves fennállása során. A betonkordon sok mindenről mesélt: graffitik, kilógók acéldrótok, s a tetején szöges drót.
A németek pedig ahelyett, hogy egy szálig elpusztították volna ezt a rossz emlékű falat, inkább hagytak meg belőle valamennyit, hogy emlékeztethesse őket arra, milyen mélyről jutottak el oda, ahol most tartanak.
Igazán érdemesek arra, hogy felnézzen rájuk bárki, aki érzékeny a történelem különböző mozzanataira. Mutatja ezt az is, hogy a múlt borzalmait leplezetlenül, tényről tényre közlik, fotókkal és több nyelven, akárcsak a fal mellett álló, ingyenesen látogatható emlékmúzeumban, ahol a hazánkból kitelepített zsidókról is megtudhattunk néhány információt.
Hasonló érzékenységgel mutatják be az elmúlt évezred történéseit a történelmi múzeumban. Ami viszont egyértelműen a legnagyobb hatással volt rám, és órákon át nem hagyott szabadulni, az után sem, hogy mindent átböngésztem benne, az az interaktív NDK Múzeum volt.
Giccses nappalik, rossz anyagú ruhák, abortuszok, mozik, komcsi csókok és minden nyalánkság helyet kap a tárlaton, ahol mindent felpróbálhatunk, megérinthetünk és magunkénak érezhetünk.
Igazából annyira elmerültem bent a trabivezetés rejtelmeiben, hogy a kocsitetőt csapkodva küldött ki a modortalan személyzet.
Ezután egy retrospektív Versace tárlatra ugrottam be: az elmúlt közel 30 év legstílusosabb ruháit állították ki a Kronprinzenpalais-ban. Bőrcuccok, hajmeresztő mintájú ingek, divatbemutatókról készült felvételek és tűpontos skiccek is a kiállítás részét képezik.
Az agyonsztárolt Alexanderplatz viszont igencsak nagy csalódást jelentett kommersz, színtelen házaival, az egyetlen igazi érdekesség a környéken a város szimbólumaként magasba nyúló tévétorony, amelybe az ötezer forintos jegyért, pár órás várakozás után bárki feljuthat, aki nem küzd tériszonnyal.
Innen, a közel 212 méteres magasságból (a kilátóként szolgáló gömb magassága ez) pazar látványt nyújt a Tiergarten, a folyó, látni a Reichstagot, a dómot, a vasutakat. Egy bár is található a gömbben, jólesik legurítani itt jó társaságban egy pofa sört vagy egy koktélt, amelyek ára egy fokkal sem horrorisztikusabb, mint a belváros más csehóiban. A Berlini tévétorony egyébként az ország első, Európa negyedik legmagasabb szabadon álló épülete a maga 368 méteres magasságával.
Annyi kalandom volt még a német fővárosban, hogy egy másik cikket is megérne, ám a negyedik nap reggelén tovább kellett folytatni utunkat a csehországi Karlovy Vary felé. De erről csak a következő szösszenetben olvashatnak.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)