Csiszolódni, mint a gyémánt – a hosszú házasság titka
Szerző: Dehir.hu | info@dehir.hu Közzétéve: 2012.10.08. 09:32 | Frissítve: 2012.10.09. 09:46
Debrecen – Büszke voltam a házasságomra, és arra, hogy meg tudjuk oldani a gondjainkat, akkor is, amikor szinte sikk volt elválni – vallja Vásári Lászlóné, aki sikeresen szerepelt az Emberi Erőforrások Minisztériumának visszaemlékezés-pályázatán.
A díjazott Ilonának az indulással az is célja volt, hogy nyerjen egy kis pénzt a kisunokájuknak, Rékának, aki a 40. házassági évfordulójuk után 10 nappal, május 30-án született. Sajnos a szeptember 24-i ünnepségre nem tudott elmenni a Művészetek Palotájába, ahol Balog Zoltán miniszter adta át a jutalmakat.
- 1971-ben ismerkedtünk össze a férjemmel. Egy Petőfi téri vendéglőben randevúztunk; rögtön szimpatikusak voltunk egymásnak, s az is kiderült, hogy nagyjából egyformán vélekedünk az élet dolgairól – elevenítette fel a nyugdíjas köztisztviselőhölgy, miután a kapcsolatuk kezdetére is kíváncsiak voltunk.
Mindent építőanyagban számoltam
Esküvőjüket követően úgy döntöttek, építkezni fognak. Csak menet közben jöttek rá, mekkora fába vágták a fejszéjüket, hiszen akkoriban még másként ment az ilyesmi: a hivatali ügyintézés nem volt gördülékeny, s az anyagellátással is problémák voltak. Nyolc év elteltével kapták meg a lakhatási engedélyt, ez idő alatt szórakozásra, nyaralásra se idejük, se pénzük nem sok volt. Megszületett azonban a leányuk!
- Bármerre is mentünk, vagy bármire is volt szükségünk, én már szinte mindent építőanyagban számoltam – mosolyodott el Ilona, érzékeltetve az akkori lehetőségeiket. Dolgozatából idézve, elmondta azt is, hogy amikor például az egyik nagyvásárban a kislányuk szeretett volna egy bólogatós kutyát, akkor kénytelen volt azt mondani neki, hogy a családtagoktól kapott zsebpénzéből veheti meg. Gyermekük ezen elgondolkodott, majd úgy döntött: nem is kell neki az a kutya.
A lányuk azóta is meggondolja, hogy mit vesz, mire költi a pénzét. Az anyagiakkal kapcsolatban a szintén nyugdíjas férj, Vásári László hangsúlyozta: nem elég a pénzt megkeresni, hiszen beosztani is tudni kell azt. Hiszik, hogy a jövőt nem lehet előre felélni, ennek szellemében pedig ők csakis addig nyújtózkodtak, ameddig a takarójuk ért.
A focimeccset is együtt nézik
A pályaművében meséli el Ilona azt az esetet is, amely során a tálkában pirosló eprüket szerette volna megenni az akkor 5-6 éves gyermekük. Elmagyarázták neki, hogy az a gyümölcs a hármuké, el kell osztaniuk – Ági erre félretette nekik a két legszebb szemet.
- Kanálcsörgés nélkül nincsen tálalás, ezt tudomásul kell venni – kapcsolódott be a beszélgetésbe László, amikor elérkeztünk a tolerancia kérdéséhez. – Nem muszáj mindenben egyetérteni, de a fő dolgokban igen. Szerencsére mi ilyenek vagyunk, s ezt mi sem mutatja jobban, mint hogy egy tévénk van, és nemcsak a filmeket, hanem a sportműsorokat is közösen nézzük. Közben beszélgetünk, szurkolunk.
A Vásári család tapasztalatai szerint manapság sok gyerek a tehetős szüleiktől szinte mindent készen, azonnal kap meg, s emiatt igazából nem is értékelik azokat. Márpedig ahhoz, hogy ők is le tudjanak élni legalább 40 évet a párjukkal, azt is a saját bőrükön kellene érezniük, hogy a közös munka és annak sikere is mennyire összetartják az embereket.
- Amíg sokan elválnak, és egymás ellen uszítják a többieket, mi tudjuk, hogy mi a célunk, s a közös gondolkodás is azt szolgálta, hogy együtt maradjunk – hangsúlyozta Ilona. – A férjemmel a lányoméknak is mindig segítünk a ház körül, s hogy tudjon szusszanni a baba mellett. Mi társnak tekintjük a másikat, nem vagyunk alá-fölérendeltek, hisz senki se vette meg a másikat. Nappal lehet vitatkozni, veszekedni, de napnyugtáig az egyiknek engednie kell…
A mindennapi igazunkért meg kell harcolni
Természetesen ne mindig ugyanaz az ember engedjen. Ilonáék is képesek napokig töprengeni, vitatkozni, győzködni a másikat, és ezt természetesnek is tartják, hiszen olyan ember még nem született a földre, aki mindent tud előre. Fontos, hogy probléma esetén az emberek ne szaladjanak szét azonnal, hanem várjanak egy-két napot.
- Emésszék meg, gondolják át és vessék össze az érveiket, s ha ezt meg tudják tenni, akkor lehet az életükből jó házasság, közös 40 év. Ha pedig például az egyiknek rossz napja van, ne jöjjünk neki olyanokkal, amik csak még jobban felidegesítik – mutatott rá László, aki szerint az ember egy idő után kiismeri a másikat, s ez pedig ahhoz is szükséges, hogy egyúttal tűrjünk is a párunknak. Mindehhez azonban a család összetartó ereje is elengedhetetlenül szükséges!
A mai fiataloknak is azt tanácsolják, hogy ne feltétlenül a baráti körükre és az internetre hallgassanak, sokkal inkább a családjuknak - hiszen ki más segíthetne nekik? Ne üljenek fel pletykáknak és divatoknak; hagyják az otthonuk falain kívül a munkahelyi gondjaikat, és fogadják el: a mindennapi igazukért akkor is meg kell harcolnia két embernek – szóval, érvekkel -, ha valóban egymásra találtak. Hiszen a jó házasság se magától van, a pároknak össze kell csiszolódniuk.
- Sok gyerek ma már azt se tudja, hogy kik a nagyszüleik. Pedig, ha az ember nem ismeri a múltját, akkor a következő generáció csak tévelyeg a jövőben – mutatott rá Ilona és László. – Emiatt is örülünk a minisztérium pályázatának, amelynek az is célja volt, hogy jó példákat mutasson fel a fiataloknak!
[doboz pozicio="kozep" fejlec="Debreceni nyertesek" meret="97" igazitas="bal"]
A versenyt a tárca két kategóriában hirdette meg, s ezekre csaknem négyezer dolgozat érkezett a világ minden tájáról. Az írásokban érdekes sorsokat, egy-egy történelmi eseményhez fűződő személyes emlékeket is megörökítettek a résztvevők.
A legalább 40 éve házasoknak kiírt – Hogyan őriztük meg? című - vetélkedésben elismerést kaptak a debreceni Hőgye Mihály (Csak a szépre emlékezem), Vásári Lászlóné (Mi így őriztük meg), valamint Papp Lajos Brindisi művei is. Az Életút című pályázaton díjat kapott a debreceni Pál Albert fogalmazása is (Egy rendhagyó életút margójára).
[/doboz]
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)