Mindörökké magyarok: a szabadság őrvárosa, Debrecen napjainkban is készen áll
Szerző: Dehir.hu | info@dehir.hu Közzétéve: 2020.03.15. 09:00 | Frissítve: 2020.03.15. 09:04
Debrecen – A hagyományos ünnepi megemlékezések idén március 15-én elmaradnak. Tasó László országgyűlési képviselő tervezett beszédét azonban elérhetővé tesszük a Dehir.hu olvasói számára.
Idén március 15-én Tasó László országgyűlési képviselő mondott volna a tervek szerint ünnepi beszédet a debreceni megemlékezések egyik főhelyszínén, a Kossuth-szobornál. A koronavírus miatt kialakult helyzetben az ünnepségek elmaradnak, a Dehir.hu azonban közzéteszi Tasó László tervezett beszédének rövidített változatát.
„Mindörökké Magyarok”
Zaklatott lélekkel, de bizakodó szabad emberként emlékezünk 1848 márciusának forradalmára, nagyszerű szabadságharcunkra, hőseinkre és felidézzük a magyarok történelmének legnagyobb becsben tartott küzdelmét, a márciusi ifjak tetteit.
Mindeközben szorongással tölti el mindennapjainkat egy ismert, de kiszámíthatatlan erejű ellenség, ami rátört a világ népeinek életére és kíméletlen erőpróbára kényszeríti lassan az egész emberiséget. Eltereli a figyelmet a hétköznapokból kiemelkedő ünnepnapunkról is, ami minden tavasszal új erőt és reményt ad a mindennapok kihívásaihoz.
Harcban állnak Európa népei, de most nem egymással, hanem egyenként. Mégis egyetértésben veszik fel a küzdelmet azzal az ellenséggel, ami átlépve az országhatárokat nem válogat, rátámad a különböző helyzetben lévő országokra.
Azonban vannak az emberiség történelmének örök igazságai, melyek ebben a különleges helyzetben is érvényesek.
Reményt adóak, de ugyanakkor kíméletlenek is ezek a törvényszerűségek, mert minden korban és minden helyzetben igaznak bizonyulnak.
Most is csak azok a népek maradhatnak talpon a küzdelemben, akik képesek egységesek lenni, belső ellentétjeiket félretenni, összefogni és vannak, lesznek szövetségeseik.
Úgy, ahogyan 172 évvel ezelőtt, 1848-ban a Kárpát-medencei népek félretették belső ellentétjeiket, képesek voltak összefogni egy nagy és nemes cél érdekében, úgy kell most is cselekedni.
Meg kell találni és magunk mellé kell állítani a szövetségeseinket, a tudományt, a technikai tudást, a kreativitást, mellé kell állítani az emberi felelősségtudatot és egyesült erővel kell folytatni a küzdelmet.
A történelem örök érvényű igazságai 1848-49-es szabadságharcunk idején is megmutatkoztak.
A Kárpát-medence népei felsorakoztak a magyarok szabadságharca mellé, először többen és erősebbek voltunk azoknál, akik ellenünk szövetkeztek.
Az európai egyensúly érdekében azonban a nyugati és keleti nagyhatalmak ugyanúgy, mint előtte és később utána is több alkalommal, beavatkoztak a függetlenségi küzdelmünkbe.
Nem engedhették meg, hogy a német és francia érdekzóna úgy változzon, hogy annak ne ők maguk legyenek a nyertesei. Az új területekre vágyó orosz birodalom most is ki akarta venni a részét az ilyenkor szokásos hagyatéki tárgyaláson.
A magyarokat azonban kemény fából faragták, volt erőnk és hitünk, megmutattuk, hogy mi egy nemzet vagyunk, nem csak egyetlen népe Európának.
Amikor az osztrákok elfoglalták Budát, a magyar kormány Debrecenbe költözött.
Kossuth nem mást mondott Debrecenről: „E törzsgyökeres magyar város köréből fog Magyarország megmentetni és nemzeti szabadságunk biztosíttatni.”
A város népéhez intézett kiáltványában azt mondta: „Debreczen azon szikla, melyre fogja építeni Isten a magyar szabadság szentegyházát, mellyen diadalmaskodni a pokol kapui sohasem fognak.”
A „szabadság őrvárosává” emelt Debrecen napjainkban is készen áll, sziklaként éli túl a történelem viharait, maradt azóta is kiszámítható, örök bástyája a magyarságnak.
Ezek a mondatok minden Debrecenit és mellettük minden tiszántúlit, akik e város mindennapi életéhez kapcsolódva együtt él a közösségével, ma is köteleznek. Ha a sors úgy hozza és a haza megköveteli, Debrecen a helyén lesz.
171 évvel ezelőtt a magyar szabadság ügye úgy élhetett tovább, hogy hősei odavesztek.
Áldozatvállalásuk, önfeláldozásuk nélkül azonban nem lett volna kiegyezés, nem születhettek volna meg a világraszóló magyarok, nem lehetnénk büszke és máig irigyelt nemzete a világnak.
Nem lehettek volna olimpiai bajnokaink, tudósaink, hírességeink, ha nem épül bele a génjeinkbe a hazaszeretetük, szabadságvágyuk és az összetartozás kitörölhetetlen érzését adó bátorságuk.
Nem lett volna erőnk még csak megpróbálni sem felállni nemzeti tragédiánk, a példátlan gaztett, a trianoni diktátum után sem.
Nem lett volna erőnk felemelni fejünket a zsarnokság nyomasztó borzalmai után, nem lett volna bátorságunk szembenézni sem a világ legerősebb hadseregével.
Nem lettünk volna képesek talpra állni a világcégek bénító tőkeerejének és érdekérvényesítő képességének súlya alól az ország érdekében, ha nem kapjuk örökül a szabad ember lelki erejét.
Soha nem merülhet feledésbe egyetlen hős neve sem, aki valaha életét adta a hazáért.
Soha nem merülhet feledésbe egyetlen magyar neve sem, aki történelmünk bármelyik korszakában kiállt és kiáll napjainkban is a másik magyarért, mindannyiunkért. Soha nem merülhet feledésbe azok áldozatvállalása, akik mellettünk éltek és haltak, de azokról sem kell elfeledkeznünk, akik a vesztünkre törtek.
Mi, magyarok nem haragszunk, de sohasem felejtünk!
Nem felejtjük el a mögöttünk hagyott évszázadok honvédő harcainak, forradalmainak, szabadságharcainak nevesített és hétköznapi hőseit, az aradi vértanúkat, a Don-kanyarba küldötteket, a trianoni bosszú után elszakított magyarokat, a megtorlások mindenkori áldozatait, a Gulágra hurcoltakat, az üldözötteket.
Nem felejthetjük, hogy éberek maradjunk.
Időben észleljük a történelem örök érvényű igazságait, akkor fogjunk össze, amikor még nem késő és legyen annyi szövetségesünk, legyünk együtt olyan erősek, hogy minden hősünk halálának legyen értelme.
Úgy nyugodjanak és maradjanak emlékezetünkben, hogy tudja minden utánunk jövő: miattuk lehetünk ma szabadok!
Ne felejtsünk el egyetlen legendát sem, ami a magyar és a magyarok mellett küzdőkről szól! Ne feledjünk el egyetlen verset, dalt, éneket, vagy indulót sem, ami számukra bátorságot adott! Ne feledjük el a kesergőinket sem, de soha ne feledjük el a verbunkot, a Kossuth nótákat, mert ezek tartanak meg bennünket mindörökre magyarnak.
És ne felejtsük mindezt elmondani gyermekeinknek, s ha szerencsések vagyunk unokáinknak, dédunokáinknak, és ugyanúgy, ahogyan hallottuk, olvastuk, ahogyan a szívünkben élnek tetteik és ők maguk, a „mindörökké magyarok”!
Éljen a magyar szabadság! Éljen a magyar haza!
HOZZÁSZÓLÁSOK (3)
Szabó! Hát, lehet. De nem valószínű.
Szabó Zsóka
Michael! Ha lennének ilyen hősök, lehet hogy te nem is ebben az országban élnél!
Tasó! Ha ma lennének ilyen hősök, ti nem aludnátok nyugodtan!