Nyaralásként fogta fel a Survivort, végül a döntőbe jutott a debreceni lány
Szerző: Mikula Szilvia | mikula.szilvia@dehir.hu Közzétéve: 2018.12.08. 11:15 | Frissítve: 2018.12.08. 19:10
Debrecen – Sós Fannit csak egy hajszál választotta el a fődíjtól, azonban nem csalódott. Olyan élményekkel gazdagodott, amiket máshol nem kaphatott volna. Interjú.
Az idei Survivor című műsorban egy fiatal, debreceni lány is feltűnt. A 24 éves Sós Fanni eleinte nyaralásként fogta fel a túlélő show-t, ahol kemény, embert próbáló feladatok és körülmények várták a versenyzőt és társait. A debreceni lány végül a döntőig jutott, ahol csupán egyetlen párbajgyőzelemmel csúszott le a Túlélő címről és az ezzel járó 20 millió forintról. Sós Fannival a kint töltött napokról, a legnehezebb pillanatokról, valamint a legkedvesebb emlékeiről beszélgettünk.
Sós Fanni (Fotók: RTL Klub/Rácz Tamás)
Dehir.hu: Miért jelentkeztél a Survivorbe, mi volt a célod a műsorral?
Sós Fanni: Valójában nem én jelentkeztem, a nővérem „nevezett be” a műsorba. Eleinte nem akartam belevágni, később viszont úgy gondoltam, hogy miért is ne, pedig konkrétan azt sem tudtam, mire is vállalkozok. A családom is örült neki, mindenki támogatott benne. Úgy voltak vele, hogy ha elsőként is esek ki a játékból, legalább utaztam és láttam a világból valamennyit.
Dehir.hu: Ez már a negyedik évada volt a műsornak. Nézted a korábbiakat, tájékozódtál belőlük?
Sós Fanni: Korábban nem követtem a műsort, de a szerkesztők kérték, hogy mindenképpen nézzem meg legalább a tavalyi évadot, hogy legyen valami fogalmam róla. Az egészet nem láttam, csupán belenéztem, így a lényeg, a kőkemény, átverős, taktikázós része nem jött át.
Úgy utaztam ki, hogy fogalmam sem volt arról, mi is igazán a Survivor. Úgy voltam vele, hogy de jó, megyek nyaralni, végül pedig elég jól sikerült a nyaralás.
Dehir.hu: Milyen volt a sziget, a környezet?
Sós Fanni: Sosem jártam még külföldön korábban, így eszméletlen volt. Gyönyörű látvány fogadott minket. Lenyűgöző volt a kristálytiszta víz, az, ahogy millióféle színben pompázott minden. Tengeri csillagok, pálmafák, banánfák, amiket nem lát minden nap az ember. Egyszerűen csodálatos volt ott lenni.
Dehir.hu: Hogyan készültél fel a műsorra mind fizikailag, mind lelkileg? Fel lehet egyáltalán készülni egy ilyen játékra?
Sós Fanni: Száz százalékig fel lehet rá készülni, butaság azt gondolni, hogy nem. Ez egy stratégiai játék, ott kell lenni fejben és fizikálisan is. Nagyon fontos az emberismeret, az elfogadás, a simulékonyság, a határozottság. Elszántnak kell lenni, és akkor minden téren fel lehet készülni a játékra. Nagyon maximalista vagyok és sikerorientált, nem vagyok hozzászokva ahhoz, hogy veszítsek. Amikor kimentem, azonnal az volt bennem, hogy hogyan kell ezt csinálni, csináljuk meg. Úgy indultam el, hogy azt sem tudtam, mire vállalkozom, mit vigyek magammal. Ott már ez megváltozott.
Dehir.hu: Negyvenkét napot töltöttél a Fülöp-szigeteken, embert próbáló körülmények között. Milyen megélni azt, hogy a civilizációtól elvágva, áram, telefon nélkül, idegenekkel kell együtt lenni?
Sós Fanni: Szerencsére gyorsan alkalmazkodom, mindig az adott pillanatnak élek és aszerint cselekszem. A legrosszabb az volt, hogy szigorú szabályok szerint kellett viselkednünk és nem mindig csinálhattuk azt, amit éppen akartunk.
Ha versenyekre mentünk, a táborba való visszaérkezésig nem szólalhattunk meg. Amikor az ember tele van érzelmekkel és indulatokkal, nagyon rossz és idegőrlő, ha ezt nem tudja kiadni magából.
Dehir.hu: A játék során különböző feladatokat kellett teljesíteni zsákmányokért, védettségért. Melyik volt a legmegpróbálóbb?
Sós Fanni: Minden feladatban volt valami nehézség és veszély is. Víz- és tériszonyom van, félek a fulladástól, ráadásul klausztrofóbiás is vagyok. Még a játék elején, az egyik zsákmányszerzős feladatnál merülni kellett. Amikor víz alá rakom a fejem, azonnal olyan érzés kerít hatalmába, hogy megfulladok. Az egyik védettségi versenyt is kiemelném, de azt inkább a veszélyessége miatt. Egy 200 kilogrammos farönköt kellett beakasztanunk egy nagyon magas pozícióba. A készítők fel is hívták a figyelmünket, hogy ha borulni kezd, mindenki fusson, mert az egy dolog, hogy egymás ellen versenyzünk, de ez a feladat életveszélyes és az épségünk a legfontosabb.
Dehir.hu: Mennyire megterhelő emberileg, lelkileg egy ilyen túlélő show?
Sós Fanni: A néző a nap 24 órájából mindössze egyet látott, és sokszor megkaptam, hogy a játék során nem csináltam semmit. Már az első nap összevesztem az egész törzzsel. Elmondtam mindenkinek, hogy mi nem egy nagy család vagyunk, hanem egymás ellenfelei, és attól függetlenül, hogy épp össze kell dolgoznunk, ki kell ejtenünk valakit magunk közül.
Óriási munkám volt abban, hogy a többiek megértsék, ez nem egy „szeretetsziget”, hanem kőkemény verseny van. Emiatt is álltam mindig a kiesés szélén,
és megállás nélkül, olyan szinten pörgettem az agyam, hogy naponta fontolgattam a játék feladását. Nagyon nehéz állandóan azon gondolkodni, hogy maradhatsz bent, ha mindenki utál és téged akar kiejteni.
Dehir.hu: Mi viselt meg a leginkább a 42 nap alatt?
Sós Fanni: Az, hogy nem csinálhattam azt, amihez kedvem volt, úgy éreztem, hogy nagyon kötnek a szabályok. Nem mehettem oda, ahova akartam, nem vehettem elő a telefonomat, hogy felhívjam a szeretteimet. A játék szociális része is nehéz, olyan emberekkel zártak össze, akikkel egyáltalán nem, vagy csak nehezen tudtam azonosulni. Csupán két társammal jöttem ki jól, velük most is tartom a kapcsolatot.
Dehir.hu: Mi adott erőt a legnehezebb pillanatokban?
Sós Fanni: Minden nap nehéz volt, nem egyszer akartam feladni a játékot. Az adott erőt, hogy nem vagyok olyan típusú ember, aki bármit is feladna. Éreztem, hogy bizonyítanom kell, és amíg látok egy pici esélyt is a továbbjutásra, addig küzdenem kell.
Dehir.hu: A játék persze nem csak a nehéz percekről, hanem a feledhetetlen élményekről is szól. Mi a legkedvesebb emléked?
Sós Fanni: Kettőt is kiemelnék. Az egyik az volt, amikor a nővérem kiutazhatott hozzám, elmondhatatlanul boldog voltam. Az is felejtetetlen marad számomra, amikor a második elődöntőt megnyertem és bekerültem a fináléba. Sok üzenetet kaptam, hogy velem együtt sikítottak a tévé előtt, amikor felszaladtam a csigalépcsőn.
Olyan eufóriát soha életemben nem éreztem még, mint akkor.
Dehir.hu: Hogyan élted meg a döntőt és azt, hogy éppen csak lecsúsztál a Túlélő címről?
Sós Fanni: Furcsa, de nem az járt a fejemben, hogy veszítettem. Egyrészt inkább sajnáltam a többieket, hogy ennyire buták voltak, másrészt rám tört a szabadságérzet, hogy vége az egésznek és nem kell tovább alkalmazkodnom. Egyébként elhittem, hogy meg fogom nyerni, de nem vagyok csalódott, mert megmutattam, ki vagyok és szerintem sokkal őszintébben játszottam, mint Dávid. Nyilván nekem is voltak húzásaim, hiszen a Survivor arról szól, hogy át kell verned másokat, viszont azok mellett kitartottam, akikkel szövetséget kötöttem.
A játéknak az a lényege, hogy úgy legyél rohadék, hogy azt ne lássák, ne érezzék meg a többiek. Nekem ez sem járt a fejemben, akkor jutott eszembe, amikor már csak négyen vagy öten voltunk. Nyilván jól jött volna az a 20 millió forint, de nem kesergek azon, ami már megtörtént.
Dehir.hu: A döntőt követően sok néző felháborodott a végeredmény miatt, téged láttak volna szívesebben győztesként. Hogyan fogadtad ezeket a véleményeket?
Sós Fanni: Igazán jól esett, nagyon sok üzenetet is kaptam, amiket sírva olvastam, pedig nem vagyok olyan, akit könnyen meg lehet ríkatni. Elmondhatatlan, ahogy éreztem azt a hatalmas szeretetet, ami áradt felém. Nagyon jó érzés, hogy ilyen nagy Fanni-tábor alakult.
Dehir.hu: Milyen érzés volt hazatérni?
Sós Fanni: Mivel nagyon könnyen alkalmazkodom, így olyan volt, mint ha csak egy álom lett volna, egy óra az egész, itthon vagyok és minden ugyanúgy folytatódik. Természetes volt, hogy itthon vagyok. Kicsit még feszült voltam, és azon kaptam magam, hogy folyton csak aludnék, de ezt leszámítva minden ugyanolyan volt, mint mielőtt kimentem.
Dehir.hu: Mit adott neked ez a játék?
Sós Fanni: Ez egy olyan emlék, amit az unokáinak is szívesen elmesél az ember. Olyan élményekkel gazdagodtam, amiket máshol nem kaphattam volna. Ráadásul magamnak is tudtam bizonyítani.
Még magabiztosabb lettem, és eddig sem érdekeltek az értelmetlen kritikák, ezután végképp nem foglalkozom velük. Mindenki törődjön a saját dolgával, én is magammal és a környezetemmel fogok.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)