Aki a cívisvárosi mindennapokból nyugalomra vágyik, itt köt ki! – fotókkal
Szerző: Szirák Sára | info@dehir.hu Közzétéve: 2015.07.06. 08:44 | Frissítve: 2015.07.07. 17:18
Debrecen – Csokonai sétálni és borozni hozta ide a tanítványait, Ady lelkesedett érte, minket pedig elvarázsolt: ott ragadtunk napnyugtáig.
Találkozzunk a Nagyerdőn! – hallom egy telefonbeszélgetés foszlányát a belvárosban sétálva. Ez a mondat sokszor hangozhat el a Debrecenben élők szájából, hiszen a hagyományait őrző, ám mégis mindig megújulni képes Nagyerdő olyan élménytér, amely elképesztően sok lehetőséget rejt magában. Én is éppen oda igyekszem a reggeli órákban a fényképezőgépemmel, hogy megörökíthessem az ébredező természetet.
A Nagyerdőről mindenkinek megvan a saját története, éppen ezért olyan különleges helyszíne városunknak. Itt sétált és borozott Csokonai a tanítványaival. Ide hozott ki gimnáziumi magyartanárnőnk is minket, amikor a Dorottyát tanultuk. Összeszámolni is sok lenne, hány debreceni művészt ihletett meg az erdő szépsége, s hány vers próbálja megfejteni a titkát. Itt írta Ady is 1899-ben a Dal a Nagyerdőről című művében: „Az utcán összesülve, főve / Alig pár ember lépeget ─ / Ilyenkor a Nagyerdőn lenni, / Üdülni, óh, mily élvezet.” Azóta több mint száz esztendő telt el, ám a magas fák most is menedéket nyújtanak a hűsölni vágyóknak.
„Az egyik legfontosabb helyszín az életemben: itt bolyongtam gyermekkoromban, amikor felfedezőset játszottam, aztán itt sétáltam el nap mint nap az egyetemre. A gyermekeim első lépéseit is az erdő őrzi” – mesélte egy ismerős, amikor arról kérdeztem, hogy számára mit jelent a Nagyerdő.
A fényképeim készítése közben szinte egy teljes napra ott ragadtam én is. Érdeklődve figyeltem, hogyan telik meg élettel, és egyre több emberrel. Ott voltam, amikor beindították a locsolókat, és a reggeli fények áttörtek a sűrű lombokon, és akkor is ott voltam, amikor a lenyugvó nap sugarai a tó tükrén játszottak. S mit láttam?
Aki a nyüzsgő cívisvárosi mindennapokból egy kis nyugalomra és természetre vágyik, az előbb-utóbb itt köt ki. Biciklivel érkeztek a családok, hogy aztán a Békás-tóhoz letelepedve fagylaltozzanak. Babakocsival jöttek a szülők, hogy gyermeküket a játszótéren hintáztassák. A Régi Vigadónál vagy a Krúdy-terasznál ültek le a régi barátok, hogy egy-egy hűsítő fröccs mellett nosztalgiázzanak. Egy idősebb néni a kutyáját sétáltatta, közben megpihent egy padon. Egy fiatal pár a hídon andalgott, közben a fiatalok vízipipáztak egy takarón. Barátnők találkoztak a szabadtéri színpadnál. Ez mind a Nagyerdő.
És mi az Önök Nagyerdő története?
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)