Göttlinger Dániel: nemcsak a klubomért és az országért, hanem Debrecenért is küzdök
Szerző: Bögre Zoltán | bogre.zoltan@dehir.hu Közzétéve: 2019.09.07. 10:30 | Frissítve: 2019.09.08. 10:07
Debrecen - Hamarosan Szöulban, a kerekesszékes világbajnokságon vívhat Göttlinger Dániel. A debreceni vívó nem először vizsgázott jelesre küzdeni tudásból, így joggal várható tőle szép eredmény. Interjú.
A vívásba vagy beleszeret az ember, vagy nem. Talán ilyen egyszerű, amit leginkább a nemrég Békessy Béla Ösztöndíjjal kitüntetett Göttlinger Dániel is megerősíthet. Szinte első látásra beleszeretett a sportágba, noha nem is tudta, mennyire tehetséges benne. Pedig tényleg megvan benne a képesség a sikerek eléréséhez, és persze az sem mindegy, hogy világbajnokságra készülhet a magyar válogatottal. Szeptember 10. és 24. között rendezik meg Dél-Koreában a kerekesszékes vívók világbajnokságát, melyen kard- és párbajtőr egyéni, valamint kardcsapat versenyeken is indul a fiatal tehetség.
Göttlinger Dániel Szöulban vív
Dehir.hu: Mit jelent számodra a Békessy Béla díj? Meglepődtél, amikor te is megkaptad az elismerést?
Göttlinger Dániel: Nagyon örülök és büszke vagyok, hogy részesültem benne. Igen, meglepődtem, mert hatalmas megtiszteltetés. Az egyesületem is a nagy múltú, sikeres vívó nevét viseli, ennek apropóján is nagy öröm a díj. Nem tudtam személyesen átvenni az elismerést, édesapám volt ott helyettem. Ez egy nagyon jelentős segítség, ami révén könnyebben juthatok el az edzésekre, a versenyekre.
Dehir.hu: Korábban azt mondtad, ha nem lennél kerekesszékes, akkor talán nem is sportolnál. Miért döntöttél úgy annak idején, hogy versenysportba kezdesz, és miért éppen a vívást választottad?
Göttlinger Dániel: Ha nem lennék mozgássérült, akkor kosárlabdáznék. Mindig is sportolni akartam, sok mindent kipróbáltam, a vívásra véletlenül akadtam rá.
Egészen pontosan édesanyám fedezte fel. Azon a rehabilitációs kezelésen hívták fel rá a figyelmünket, ahova 18 éves koromig jártam. Addig semmilyen elképzelésem nem volt róla, láttam, olvastam ugyan róla, végül ott is ragadtam. Ennek már hét éve. Nem is tudom, mi fogott meg benne, talán a közeg: a klubtársakkal jó viszonyban vagyok, és kiváló a hangulat az egyesületben. Mint később kiderült, a testalkatom is ideális a sportághoz, mivel magas vagyok.
Dehir.hu: Hogyan készülsz a versenyekre?
Göttlinger Dániel: Ha nincs versenyem, akkor is minden nap edzem, heti öt napot, a délutánok is erről szólnak. Munka után indulok edzésre. A varsói világkupa után augusztusban kezdtük meg a felkészülést a világbajnokságra. Bejárok az edzőmmel iskolázni, két hetet voltam a válogatottal edzőtáborban, ahol napi két edzésen készültünk öt-öt napon keresztül. Úgy gondolom, hogy nagyon korrekten állnak hozzám a válogatottnál, mindenkivel nagyon jó a viszonyom, a tapasztaltabb sportolóktól is bátran kérhetek tanácsokat, akár a versenyekkel, akár az utazásokkal kapcsolatban. Az én helyzetem más, mert a legkevésbé sérültek kategóriába tartozom, a központi idegrendszerem sérült, de ez egyáltalán nem téma.
Vívni csak kerekesszékesként tudok, nincs más opció, hiszen a pástra csak így mehetek. Az egyetlen sport, amit űzök lábon, az a síelés.
Dehir.hu: Kerekesszékben ülve nehezebb küzdeni a páston? Hosszú idő volt megtanulni azt, hogy miként legyen jó a vívásod, és azzal együtt megfelelően alkalmazd a kellő mozdulatoknál a székedet is?
Göttlinger Dániel: A szék alapvetően egy rögzített eszköz, vívás közben nem mozdulunk, így csak a vívással kell törődnünk. A vívók sokkal nehezebbnek tartják a kerekesszékes küzdelmet, mint az ép vívást, mert utóbbi esetben el lehet lépni a támadás elől. Minket a szék korlátoz, így a kézzel alkalmazott vívómozdulatoknak különösen nagy jelentőségük van.
Dehir.hu: Milyen a megítélése manapság a kerekesszékes vívóknak? Mintha egyre jobban közeledne a hagyományos értelemben vett sportághoz, és nem lenne már olyan nagy a szakadék a kettő között.
Göttlinger Dániel: Valóban egyre jobb, hiszen a paralimpiai közvetítéseket is élőben lehetett látni, így például a legutóbbi olimpián a női tőrcsapat döntőjét, akárcsak Osváth Ricsinek két fegyvernemben lejátszott meccseit is sokan követhették. A kerekesszékes vívással nem sokan vannak tisztában, de a vívás is alapvetően egy rétegsport.
Amikor az ismerőseim megpillantanak a tévében, kérdezik, hogy mi volt az, amit láttak. Ilyenkor azt mondom magamban: jó, hogy itt vagyok, és elmagyarázhatom nekik, hogy mit csinálok.
Szerintem is sokkal jobb a megítélése a kerekesszékes vívásnak, mint régebben volt. Az eredmények, a világbajnoki érmeink igazolják, hogy ez is egy kemény sport, az is sokat segít, hogy integrált vb-ket és Eb-ket is rendeztek már, ahol egy verseny égisze alatt szerepelhettek a kerekesszékesek az ép vívókkal, csak más helyszínen. Ilyenkor az emberek mindkettőt látják, ami sokat segít a megítélésben.
Dehir.hu: Rendszerint kiváló hazai eredményeket szállítasz a klubodnak és a városnak egyaránt. A közelgő világbajnoksággal kapcsolatban milyen elvárásaid vannak saját magaddal szemben? Milyen eredménnyel lennél elégedett?
Göttlinger Dániel: Azzal lennék elégedett, ha az egyéni versenyek során párbajtőrben és kardban is a főtáblára kerülhetnék, azaz tovább tudnék jutni a csoportból. Az már egy nagy siker lenne, hiszen erős mezőny várható a vb-n, tekintve, hogy ez egyben olimpiai kvalifikációs torna is lesz. Minden nemzet képviseltetni fogja magát. Ha csapatban is lehetőséget kapok, akkor a legtöbbet szeretném kihozni magamból, de konkrét elvárásom nincs. Vívjunk jól, aztán meglátjuk, mi lesz. Már az ázsiaiak is megjelentek a palettán, ami miatt még erősebb lesz a mezőny.
Dehir.hu: Nagyon merész cél az olimpiai kvóta?
Göttlinger Dániel: Az olimpiai kvóta tényleg merész álom és nehéz feladat lenne, hiszen látom azokat a csapattársaimat, akik ott vannak az olimpiai szereplés közelében, és pontosan tudom, milyen nagyokat kell küzdeniük.
Dehir.hu: A napokban Debrecen polgármestere és alpolgármestere is meglátogatott, személyesen fejezték ki támogatásukat. Gondolom, az ilyen találkozások, élmények is motiválnak.
Göttlinger Dániel: Abszolút plusz motiváció volt, hiszen nem minden nap találkozik az ember a polgármesterrel. Ők is beleláthattak abba, milyen a sportág, hogyan vívok, belülről is láthatták, mit és hogyan csinálok. Örülök, hogy meglátogattak. Ahogy a polgármester is mondta,
nemcsak az országért, a klubért, hanem a városért is küzdeni fogok. Büszke vagyok arra, hogy debreceni vagyok.
Nem csak Budapestet ismerik már azokon a versenyeken, amiken részt veszek, a legtöbb csapattársam fővárosi, de amikor beszélgetek más országok versenyzőivel, mindig előkerül Debrecen neve és jó, hogy most már a cívisvárost is ismerik a sportágban.
HOZZÁSZÓLÁSOK (0)